Weet je het zeker, vraagt ze hem maar dat is het nu juist, hij
weet niets zeker, hij schudt zijn hoofd terwijl hij

ja zegt en berekent de tijd die altijd te kort lijkt tussen de twee
afspraken. Zodoende wachten er iedere keer

drie mensen. Hij in zijn auto op de hoek van de straat, zij voor
het grote raam voor en de ander aan de keukentafel.

De een zingt nog terwijl ze haar vingers op de rand tikt, de
ander schrijft dat ze een pose aanneemt, kijk haar

eens wachten, en hij denkt na. Nadenken is vaak zonder dat
er een conclusie volgt. Op zulke momenten belt

hij zijn moeder of zij hem en somt ze de kwalen op, dat wat
de dokter zei, de buurvrouw en hoe vaak ze

er al bijna niet meer geweest was, en soms start hij dan de auto
en last een vierde in zijn heel druk schema in.