het bijna onzichtbaar wit

Hij had verteld dat ze een heel aparte manier had
van schrijven, niet dat hij

twijfelde of het over hem ging, zijn levensverhaal
in het ruim van het schip, alle

bewoners van een andere naam voorzien en ook
van een andere betekenis. Ze

wist niet of ze dat moest bekennen, schrijvers hadden
bepaalde rechten immers of waren het

plichten die ze vervolgens kon veronachtzamen. Hij
vergat dat hij de opdrachtgever was,

hij had eisen kunnen stellen over lengte en duiding,
kommagebruik en tussen haakjes plaatsen,

dat zei hij allemaal niet, alleen hoe snel ze was in het
typen en hoe haar borsten dan schommelden.