Al mijn vragen worden boodschappen die hij van zijn
lijst kan afstrepen, in zijn auto kan leggen, bij
de bocht licht verschuiven en dan naar boven getild mij
het leven makkelijker moeten maken. Geen
bonnetje waarop hij de prijzen vergelijkt, de caissière
aanspreekt en nog wat wisselgeld ontvangt.
Al mijn wachten is in de verkeerde rij. Soms probeert
hij een antwoord in een zin, het is
vreselijk heet onderweg, de achterbank ligt al vol, wist
ik dat heel het land aan tekorten lijdt, dat
honden janken bij de volle maan, dat als je heel goed
nadenkt er altijd iets ontbreekt, hij
alleen zichzelf heeft en dat er in vroegere tijden, echt
heel lang geleden, korting werd gegeven?
Elbert Gonggrijp
27 juni 2018 — 06:35
Ik zie dit gedicht als een grote metafoor. Dat vragen nooit helemaal beantwoord kunnen worden, zeker nu niet. Weer met mooie beelden vooral die jankende honden maken het af, klinken desolaat….
Lieve groetjes en een mooie dag gewenst,
Elbert xxx