Ik zie mijn moeder leunen tegen de wand terwijl ze
in de pannen roert, mijn vader achter
haar langs het tafelkleed en de borden uit de kast
nemen, ik zie hoe wij nooit meer
rond de tafel zitten omdat wij allen ontbreken, ik
laat haar de lepel naar haar mond brengen
en proeven, hij klettert met het bestek en schuift
alles naar elkaar, zwijgend eten ze
over de helft van hun verblijf, zij ergert zich aan
zijn gewoonten en hij vraagt zich af of
het aan hem ligt dat ze niets zegt en ik zie hoe zij
na zit en nog wat peuzelt en denkt
terwijl hij de halve afwas al gedaan heeft en zich
terugtrekt, de wereld als altijd verdeeld.
wouter
30 november 2017 — 09:16
Dat wij nooit zo zullen worden…