de immense tuin

Midden op straat wipt een reiger met een kikker in zijn
bek, de poten steken aan weerszijden uit, de

moordenaar herschikt zijn prooi terwijl hij langzaam
het verkeer de ruimte geeft en opstijgt, het

vieze water aan de overkant loopt onder ons door, het
thuis van het slachtoffer. Wat zou ik

mijn kinderen zeggen als ze, klein nog, aan mijn handen
kleefden, hetzelfde als bij de beelden van de

brandende fakkel in haar grote stad waarbij in de hoogste
lagen de mobieltjes flikkeren voor hulp en de

moeders met baby’s in hun armen lakens om hun nek
werpen teneinde te kunnen vliegen? Ik draaide

de volumeknop hoger, sprak over de ongeschreven wetten
en daalde met ze neer op het groenste weiland.