Ik zal altijd voor je zorgen, zegt hij, ik zal je nooit
laten verkommeren. Het is dat laatste woord

dat het hem doet. Meestal vraagt hij of het wel klopt,
het woord dat hij in zijn hoofd heeft en

vervolgens hoe je het schrijft, meestal zijn het de
Engelse termen die blijven staan zodat mijn

mamma nog een beetje gelijk krijgt: haar Fries was,
zei ze altijd, afkomstig van over de zee.

Maar dit woord is juist en zijn betekenis evenzeer:
hoewel ik altijd moeder blijf, ben ik geen

ouder meer. Het is als bij die spannende film: niets
ontgaat mij zolang zij toezien op

het bijschenken van het glas, het filteren van het licht,
het vertalen van het beeld naar onze taal.