opstuivend zand

In bed oefenen wij niet de overbekende handelingen
die het houden van met zich meebrengt,

we vallen niet automatisch uit elkaar, we bekwamen
ons in het gebruik van onze stem, we gaan van

flemend fluisterend naar krijsend en bijten de schaduw
toe die daar achter bleef alsof hij,

talmend nog, zich verstopt onder de spijlen en terecht,
zo gillen wij, nog even één wordt met

het stof en de huidresten en de warmte van langer geleden
en de liefde die neersloeg en vanuit

haar wanden naar beneden droop en de haren, verspeeld
en uitgetrokken, en zich stilhoudt tot

mijn stem dan eindelijk zingt, het afscheid repeterend,
tenslotte zijn gehoor bereikt.