de liefde

Het alles is een gapende wond in zijn zij waarop zijn
hand behoedzaam rust. Hij kan niet rennen

daardoor. Hij kan zich niet draaien teneinde mij vast
te houden. Hij kan geen

afscheid nemen noch verwelkomen, met gespreide
vingers probeert hij alleen maar

de zachte plooien te sluiten maar zwart water sijpelt
uit de geronnen barsten en sporen lopen

over zijn omhooggetrokken benen. Zo komt hij ter
wereld, elke keer opnieuw. Ik vouw

mezelf over hem heen, wieg hem, fluister zoete liedjes
en naai mijn vingers stuk maar

het alles klopt en stulpt naar buiten en glipt langs mij
heen. Ik kan hem niet houden

daardoor en toch leg ik elke keer opnieuw mezelf als
schone doek over die open kwetsuur.