Het was niet als dreiging bedoeld, eerder een
permanente geruststelling, het
‘God ziet alles’ van haar moeder dat nu een
gebod geworden is waarin de
hele wereld handenwrijvend haar gangen volgt.
Althans dat voelt ze zo. Het stofje dat
zij is zorgt voor een keurige verschijning die
haar kinderen grootbracht en
haar tuinen onderhield, hoewel opmerkelijk
slordig en razendsnel, maar
eigenlijk moet alles weer over en ook is het zo
jammer dat niemand precies weet hoe
de grasmaaier werkt. Of hoe zij, gebogen over
de apparaten, het groen knipt met het
handwerkschaartje uit de rechterla en het daarna
in haar armen steekt.
Elbert Gonggrijp
24 oktober 2015 — 08:47
De werld in de voltooid verleden tijd kan zijn naweeen hebben in de huidge toekomstige tijd…. Weemoed gelijk… Mooi geschreven Alja….