Je gunt jezelf niet altijd die emotie. Hij
blijft liggen waar hij lag.
Zelfs in dromen bots je op storende details
als welke kleren je aan moet of
uit, wat hij zegt voor of nadien, hoe lang
zoiets eigenlijk duurt. Dan
hoor je opeens de flard muziek die je hem
toezond, alles valt open en terug
in je handen. Je ruikt zijn gitzwarte haar
en dat wat daarna komt, je ziet
hoe hij zijn ogen sluit, je voelt de druk op
je lijf en strekt je uit onder hem.
Elke beweging noteer je en je huilt de tranen
van toen omdat hij opstond en ging.
Elbert Gonggrijp
23 oktober 2015 — 10:43
Wat een triest, maar mooi gedicht. Ik herken de emotie niet van dichtbij, maar wel met mijn ziekte in vorige relaties. Voor mij voelt het aan als: ” Begrepen en toch onbegrepen zijn ” Het ga je goed…
Liefs van Elbert
alja
23 oktober 2015 — 12:14
hetzelfde in retour, Elbert, dank je wel