Bij de foto’s naderhand blijkt er maar één
oplossing mogelijk: het beeld zo
zwart mogelijk zetten, de lichtbollen tot
afstekend vuurwerk en de bezoekers
tot nadenkende figuren te reduceren. In
dat schemer ziet men elkaar.
Er wordt op deksels geslagen, op koper
geblazen, aan snaren getrokken,
toongezet door bijtende verzen of lieve
kleine beelden van geluk. Er
wordt luidkeels geroepen en heel zacht
geneuried, instemmend besloten
en verleid. In het licht dansen lege hoofden
grimassend de ruimte in.
Elbert Gonggrijp
25 oktober 2015 — 21:30
Was er Reuring genoeg in de tent voor dit gedicht Alja? 🙂 Of heb je het hier over een andere situatie…. Mooi als ” poëtische reportage “….
Groetjes en een kus,
Elbert
alja
27 oktober 2015 — 12:35
dit was mijn verslagje!