“Wat Marlene Dumas met en in haar oeuvre misschien wil tonen, is de zinloosheid van het verlangen naar betekenis in en van beelden. De poging om betekenis te geven aan ons leven vormt misschien wel de belangrijkste grondstof waarmee wij, in en buiten de kunst, en elixer brouwen dat ons gaande en staande houdt.”
uit het hoofdstuk ‘De verlangenmachine. Leven en dood bij James Ensor en Marlene Dumas’ uit De stilte van het licht van Joost Zwagerman, NRC Boeken 11 september jl., Paul Steenhuis
hans altena
23 september 2015 — 06:34
menselijke hoogmoed, alsof wij het zijn die betekenissen verlenen… die liggen al in het gebeuren en de dingen, waarmee we bij onze geboorte of we willen of niet verbonden raken en waarvoor we dan namen aangereikt krijgen die we kunnen aannemen of weigeren of veranderen zelf, maar de betekenis laat zich onmiskenbaar voelen, anders gaat het kind niet aan de borst en vangt het niet klanken op om tot taal te komen… of het ooit de betekenis zal vinden? nee, die ligt voorbij de horizon, en daarom trekt het ook daarnaar toe… maar wat een verbeelding, om te bedenken dat er geen betekenis is… vraag dat de tranen bij het graf… die weten beter…
sorry, dat moest er even uit…
hans altena
23 september 2015 — 06:39
maar het doordringt me met compassie voor de wanhoop van Joost Zwagerman… zo vertrouwd, dat wel…
alja
23 september 2015 — 06:45
geen sorries, je zet me aan het denken