Dromend over eten herinner ik me vooral
mijn moeders beheerst gedrag,

de bergjes en sloten op mijn vaders bord
en de onverzadigdheid van

hun dochter. Zoals mijn kind op de video
met zijn vinger langs

de taartrand glijdt en dan tersluiks zijn
mond opent, de vader berispend

kuchend vanachter de camera, zo trok
ik als moeder een theedoek over

mijn wilde haren en murmelde, iets was
niet zo lekker als verwacht maar

op ging alles. De honger gaf ik door, hele
landschappen doorploegd.

Het hedendaags rantsoen is maar een klein
kusje op de zere buik.