een kindergebed

Klein zaten ze in het tafellaken waarop
al hun schatten uitgestrooid lagen. Nu
buigen hun lange lijven zich

en grote handen klauwen in een onuitputtelijke
voorraad bouwstenen, onderdelen van
een prachtige jeugd, zo

verzekeren zij mij. De een gooit van een
afstandje klein bij fijn, kleur op kleur,
bijzonder bij speciaal.

De ander vraagt bij elk stukje naar het
liedje dat erbij hoorde, het spel, de lengte
van zijn haar. Zoals toen

wil ik de punten van het laken nemen en
hen insluiten. Ik werp ze over mijn linker-
schouder en loop mijn

rondes, die van de kleur van hun haar, die
van hun molligheid, die van hun plakkerige
handjes. De last wordt nooit te zwaar.