Daar waar vroeger daken en takken van
Roze bomen beschutting gaven aan

Dolende reizigers zoals ik, wonen we nu
In een kale vlakte die van

Geel naar groen naar bruin naar zilver gaat
Met daarboven de strepen blauw

Alsof we zelf het vliegtuig zijn dat in paren
Wolken spuit waarnaar

Mensen wijzen en aan de zijkant van het
Schilderij zweven aan

De parachute, ons vasthoudend aan elkaar
En tegelijkertijd van alle

Eenzaamheid, bungelend aan het begin van
Alle tijden, in verf gevat