Er moet een plek zijn in huis waarop ik het
Hem kan vertellen, een kamer
Waarin mijn stem hem vangt eerst en dan
Wegvliegt met zijn
Lijf in mijn snavel, ik breng de tak uit het
Droog geworden land
Dan strijk ik neer, leg hem ten ruste, vouw
De ledematen terug
Kus hem een goedenacht, elke dag weer
Tot mijn vertrekken leeg zijn
Het zingen vangt aan, de bomen wiegen
In de schaduw een eerste bloem
hans altena
28 maart 2014 — 09:45
de ark van noach in connectie met schrijven, heel treffend, en dan dat zingen, de evocatie en de stilte nadien…
alja
2 april 2014 — 06:43
en dan nog de bijbelse proporties