Het is gewoon nu eenmaal zo dat ik liever
Niet nadenk, achteloos bijna

Opraap wat voor mijn voeten ligt of simpelweg
Met een boogje erover heen stap

Soms niet de vorm zie, niet de kleur, niet de
Geur ruik en zeker niet

De bedoeling, alsof ik steeds verwacht dat
Achter de struiken het kind

Aan het touwtje trekt waarmee de buit verdwijnt
En daar trap ik natuurlijk niet in

Ik ga het geval niet achterna, ik fluit wat en
Kijk vervolgens naar de lucht

Het vliegtuig aldaar stort zeker neer al kan ik
De plek waarop niet bepalen