Vanuit laaghangende wolken mijn hand
Alsof ik zelf onzichtbaar
Je toch nog aanraken wil, jou, de wereld
Het huis waarin ik leefde
Het gras waarop ik, moegespeeld, in slaap
Viel, gerustgesteld door
De geur, het tere van het lila waarop een
Eerste krokus wankelt
Het breekbare van mijn val, een insect
Onder de stenen, de aarzeling bij
Het water, niet wetend of mijn vorm zich
Niet verraadt
hans altena
5 januari 2014 — 19:51
hier wordt ik stil van, zoals van het nummer Whispering Pines van The Band, je legt je vinger bij een tere lijn naar je jeugd en raakt aan de weerschijn van wat al vanaf het begin oud was… ach nee laat ik zwijgen, dit is…
alja
5 januari 2014 — 20:57
ik moet altijd huilen bij dat nummer, dank Hans