Zoals ik al eerder zei: schurken, hoe onsympathiek ook in het echte leven, zijn onmisbaar in een roman, en uiteindelijk zijn deze bladzijden dat, een roman. In het begin was ik van plan een kroniek te schrijven, of een biografie, maar het lukt me niet de legende van Zorro te vertellen zonder terug te vallen op de stijl van het zo in onmin geraakte genre van de roman. Tussen al zijn avonturen verstreken lange perioden zonder enig belang; die heb ik weggelaten om mijn eventuele lezers niet mateloos te vervelen. Vanwege diezelfde reden heb ik de gedenkwaardige episoden wat opgesmukt, ruimhartig gebruikgemaakt van bijvoeglijke naamwoorden en wat extra spanning toegevoegd aan zijn wapenfeiten, hoewel ik ervoor gewaakt heb zijn prijzenswaardige eigenschappen al te zeer aan te dikken. Men noemt dat dichterlijke vrijheid en naar ik begrijp is dat meer gerechtvaardigd dan zomaar liegen.

Isabel Allende, uit: Zorro: comienza la leyenda,
vertaald tot Zorro door Rikkie Degenaar