Al op de heenweg, als ik besluit mijn jurkje
Thuis te laten en mijn hoge rode hakken onder
De stoel en de man

Aan de keukentafel, is de opwinding niets meer
Dan het afzeggen van een verplichting, een
Afspraak die

Eenmaal nagekomen, zeker niet meer herhaald
Wordt en eigenlijk nu nog wel vergeten kan
Worden, ik bedoel

Misschien verdwaal ik onderweg wel en hoe
Koud is het eigenlijk niet en met billen van
Marmer daar

Dan te zitten en alleen water te drinken als
Straf voor al die gulzigheid en je zult zien dat
Het vertoon van

Ego mij duur komt te staan, maar dan op de
Terugweg springend over de tramrails die
Als aderen door

De stad lopen en in de verte de aankomende
Bellen als overvolle arrensleeën in de lucht
Een kerstman met

Kadoos, mijn vader die ik had kunnen bellen
Als hij nog maar geleefd had, grote bloemen
Achterop mijn rug

En dan hem vinden daar waar ik hem achterliet
En de schoenen klaar voor vertrek en herhaling
In al mijn gebaren

blog 28 januari 2011, getiteld
geruststelling
na het optreden bij de Turing