“Ik wil poëzie die me meeneemt naar een wereld die ik nog niet ken, naar een inzicht dat ik nog niet had, naar een uitzicht dat ik nergens anders had kunnen vinden. Ik wil een gedicht dat zo goed is, dat ik bijna vergeet dat het, zoals elk gedicht, een taalbouwsel is – een volmaakt bedrieglijke travestie waar het grote niets doorheen schijnt, een van zijn eigen leugenachtigheid getuigende leugen van inkt. Ik wil een gedicht als een huis, dat me op één steen na laat geloven dat ik er werkelijk in zou kunnen wonen.”
Volkskrant zaterdag 21 januari 2012, Poëzie, Ingmar Heytze, Ik wil gedichten die me wakker maken
elbert gonggrijp
31 januari 2012 — 20:06
Ik wil gedichten maken als broddellappen waar een steekje aan los zit die als warme broodjes over de toonbank vliegen.(Maar zonder oppervlakkig te worden.) En voor speciale aangelegenheden hofleverancier te mogen zijn. Gedichten schrijven die niet eenduidig te lezen zijn, maar ook geen abacadabra. Een huis om in te wonen? Nee. Eerder een kiezelsteen om op te kauwen….