Een lieve lezer strooit zijn woorden als snoepgoed in
Retour, de gehandschoeide hand van mijn moeder om
De
Hoek van de deur, eerst nog even de angst met tegelijkertijd
De opwinding, dat wat je daar leest aan het eind van de
Zin
Niet waar blijkt te zijn en weer verdwenen en haar hand
Wel herkenbaar maar toch ingepakt en het gegooi wat
Traag alsof ook zij
Niet zeker is van de handeling, relatief, lijk je te zeggen
Lees ik, dat je nog nergens bent En toch, dan het zoete
Het geruststellende
Dat er iets van een mysterie schuilt in mijn beweging, ook
Al bibber ik langs de kantlijn en dat er iets van een wonder
Terug te vinden is
Ook al trap ik het tegoed in het tapijt en buig ik me andermaal
Niet snel genoeg om de rest te likken, maar zie ik de hand
Wuivend verdwijnen
alja
6 december 2011 — 12:02
ontrouw is een begrip dat we ook voor die andere dingen niet hanteren