Ongevraagd worden we geholpen door icoontjes die tevoorschijn
poppen, gezichtjes die menen ons bij te kunnen staan,

pingeltjes bij onze terloopse en zo voorspelbare acties, de dagelijkse
gang van zaken terwijl we ons best doen zelfstandig te

blijven en ongehinderd, van nature snel en niet bereid tot uitleg,
onderhandeling en delen. Het kraakt achter in het scherm,

alsof iemand door een deur stapt en ons moet waarschuwen of
zo dadelijk het hele apparaat door het raam naar buiten

vliegt, de storm in, iets mist, er is spontaan opgeruimd en de tijd
tikt onverbiddelijk door terwijl nieuwsflitsen opeens

in de rechterhoek nooit meer weggaan, er wordt niets goeds voorspeld.
Net zo eigenwijs als mensen helpen die denken dat

er iets aan de hand is daarbinnen, ze ziet wat bleek wellicht en was
ze gisteren niet vrolijker, klinkt deze metalen stem.