een zoete walm

Dat nerveuze gevoel, een veelbelovend iets, opstaan met een
reuze zwaai, benen meteen op de grond, het

handelen niet uitstellend, een ochtend door de spleet in de deur,
het raam, een nieuw begin, elke keer weer.

En stil, dat allereerste proeven, dauw op het gras, een enkel dier
slechts, geen beweging dan die zwaai van ledematen.

Dan het bewijs leveren dat we er nog zijn, kleine piepjes met
goede wensen die we eerst doorsturen als het vers

geschreven is, het doek scheurt elke keer als we de wereld openen.
Bij de koffie hartjes op het scherm retour. Herstelwerk,

broddellap, het kiezen van kleur, dan blaffen de honden, de huizen
kraken, de mensen verplaatsen zich, er wordt

gerend. Op een hoek blijft een wolkje rook hangen en slechts één
iemand twijfelt welke richting hij op zal gaan.