Er is nog steeds geen gedichtje over hoe mijn lijf nu
op het leer valt, vanaf grotere hoogte lijkt het,

en blijft plakken aan zijn nieuwe bank, terwijl hij duwt
en trekt en gromt, of hoe het nieuwe knopje

bij de wc werkt, omdat het het oude is, zegt hij, hoe ik
moet omgaan met de hoofdpersonen in

zijn boek of hoe ik kan passen binnen zijn bereik en
wel een beetje vaker graag, simpelweg omdat

alles dus bij het oude bleef en we alleen maar onze best
hoeven te doen om alle technieken te begrijpen.

Dat lukt niet erg. Ik kom maar niet uit gebruiksaanwijzing
of noodzaak en vooral dat laatste is van

belang. Het teruggekeerde muisje heeft daar geen last
van, het gaat alleen om de kruimels tenslotte.