de verste hoek

Elke ochtend heeft het licht van de vorige, een
misleidende felheid, een zomers tafereel,

een bijna ondraaglijke vrolijkheid terwijl ikzelf
steeds langer doe over mijn ritueel:

met eenzelfde zonnig gemoed rollend vanuit de
lakens meteen op de voeten staan en

handelend, even snel u op het verkeerde been
zettend om daarna weer voor een

dag te verdwijnen. Het is namelijk nog lang geen
zinderende temperatuur, alleen in de verste

hoek is het behaaglijk, schuilend tussen muur en
muur met de geluiden van de wereld

ver onder mij. En zelf ben ik nog lang niet bloot,
ik bedek nog altijd de meeste delen.