Zij houdt het vet nog even vast, het knijpen
goedmoedig keurend, wetend dat
morgen het nieuwe patroon begint, het afwegen
van de feiten, het bijna opgelucht herhaald
idee dat niets te laat is nog, alles hersteld kan
vermits zij, en wel van harte.
Zij zal de tijd inhalen en het verzuim en alles
goedmaken binnen zichzelf.
En passant neemt zij het huis mee, het stof uit
alle hoekjes en blaast de ramen open.
Bij de pauze om half elf verlangt zij meer, om
twaalf en vier hetzelfde, niemand die
nadrukkelijk kucht. Morgen dan start het echte
leven, dat weet iedereen.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x