bomen die treurig opzij vielen

Dat je zomaar kunt veranderen in oud en stram,
stijf en pijnlijk, moe en lelijk, voorgoed het beeld
kwijt van dat blonde, zachte, lieflijke.

Dat die wisseling blijvend is, eeuwig dat overvolle
blozende gulzige onder lange slierten grijs of heel
kleine ogen naast je vaders neus.

Dat je altijd anders wilt, zoals heel vroeger: een
meisje dat groter wil zijn en niet kan wachten tot,
indianenstrepen over het gezicht.

En ondanks dat, die trots als een nieuwe jurk op
zondag, een door de zee gebleekte spijkerbroek
waarin je je liggende perste, een

jongen die je op je billen raakte in het voorbijgaan,
gegiechel en het uiteinde van je haren dansend
of ook wel in zijn hand. Dat alles

van tijdelijke aard is maar dat er niemand is die
zegt wat wel blijft. Dit uitzicht misschien: zuchtend
passeert zij zonder dat iemand kijkt.