ontroostbaar

Nu we weer rechtstreeks en geheel met de wereld
verbonden zijn, kiezen we een omweg.

Nu we met de benen op tafel u weer kunnen dienen,
kiezen we hoge hakken en een

andere bestemming. Het scherm wit als de straat.
Wolkjes adem ver voor ons uit.

We moeten een keer terugkomen, dat ook. Ondertussen
lijkt dit schrijven op een halfvolle

boodschappentas die traag van de schouder dreigt te
glijden. Terugduwend gebruik ik

de andere hand, met de een vul ik haar. Nog even en
ze is te vol om gedragen te worden.

Dan zien we onszelf aan de hengels trekken en op
blote voeten thuiskomen.