En terwijl ik doorloop en lach, denk
ik hoe ik doorloop en lach, het
is altijd dezelfde afstand, niet alleen
die van het lopen, vooral
die van het kijken en soms hoef je
niet te zien. Wanorde is hoorbaar.
Weerzin is voelbaar. Haat proef je.
Mijn tempo is onveranderd.
Het hoofd wordt alleen zwaarder.
Er was een schoolplein met
een stenen rand waarover mijn voeten
zoals er een wereld is met
muren waarover, de uitgang altijd
onzichtbaar maar in mezelf.
Elbert Gonggrijp
6 augustus 2015 — 11:36
Nu ik weer met mijn ziel en zaligheid terug ben gekeerd, mijn poëzie weervaste ccontouren krijgt, kan ik ook de poëzie van de overige dichters helder inzien. Jij krijgt weer een gouden griffel en een zoen van de meester. ..
Veel liefs van Elbert
alja
6 augustus 2015 — 12:50
welkom thuis, hetzelfde in retour