Zijn reacties zijn persoonlijk, alsof hij mijn
naam met twee vingers en tong

uit de mond tussen de open spaties drong
terwijl hij schuifelde op zijn stoel.

Je kunt hem zien, een lang lijf, dansend hoofd,
heldere ogen in een modern interieur,

uitzicht op bomen. Als je hem leuk vindt, komt
hij terug. Hij is van de leeftijd

van mijn middelste kind en zegt hetzelfde.
Blijkbaar heb ik mijn autoriteit

vergeven, mijn kennis van zaken ingeruild en
onderhandel ik nu over mijn toekomst.

In vijf stappen legt hij het me uit: geluk is
doodsimpel, leven ook.