Als een doodsteek gegeven zou zijn op dat
vlakke podium, de kleur reeds

ossenrood, zou ik dan naar beneden gesneld
zijn of simpelweg over

de balustrade mijn evenwicht zijn verloren?
Als mijn favoriet dichter

zijn linkerbeen had uitgestoken bij het ‘thank
you’ zou ik dat moment altijd

onthouden maar het weten vond veel eerder
plaats: daar zitten en niet begrijpen hoe

naar beneden te lopen op een elegante wijze,
de trappen nemend, op tenen

de begroeting en dan het ‘dank je’ terwijl het
been neigt tot veel ophef.