Het schrijven is de winkelruit, spiegelend
de ene keer, streeploos en
glanzend, de andere keer dof en gebarsten,
aan het verkeerde eind van
een lange straat. Je loopt terug, houdt je
buik in, beweegt je
gezicht naar links, dan ben je alweer voorbij,
soms ook ben je niet meer dan
een vlek. Soms sta je samengeperst met
honderd anderen, kale
dode figuren in een etalage. Vaak wil je
niet kijken, je huppelt als een meisje terwijl
daar verderop een oude vrouw haar tassen
leegt, vermoeid en iets te dik.
elbert gonggrijp
1 december 2014 — 20:58
In een woord geweldig, Alja! Het is weer fijn je gedichten op Facebook te mogen lezen….
Groeten van Conny en Elbert
alja
2 december 2014 — 08:29
dank jullie wel 🙂