elk billijk bod

In betere tijden was het mijn echtgenoot die
Vermanend maar vriendelijk zei me slechts
Te verwonderen, niet te ergeren

Dus verbaas ik me dagelijks over de kleine
Ergernissen sindsdien waarvan hij lang de
Grootste was, plaats

Wat kanttekeningen bij dit bestaan en daag
Het publiek uit meer te zien dan het borrelnootje
Dat in mijn boezem verdwijnt

De verfvlek op mijn rechterpols, de uitgelopen
Mascara rond het oog en de afgesleten hakken
Onder mijn cowboylaarzen, dat

Ik groter wil lijken dan ik ben, wijzer en beter
Is slechts mijn opdracht hen allen te vermaken
Met wat vriendelijkheden die

Qua inhoud en bedoeling niets afwijken van
Welke vermaning dan ook, ‘aanschouw’ denk
Ik dat ik zal roepen, ‘het wonder’

(het thema van de poëzieweek is verwondering)