De laatste dagen in het overzeese land lijken
Kouder en gevaarlijker, hij zegt bijna niets
Meer en wacht tot we

Daar zijn, mijn hart trekt en hunkert, o om hem
Te laten passen: het nieuwe bed, het oude huis
De kat op zijn

Schouders, mijn leven, het is tijdelijk, zegt hij
Natuurlijk, zeg ik maar ik zet routes uit en
Proviand voor onderweg

Ik verlang ernaar, zegt hij, zoals hij liefde verlangt
En ik zeg, ik ook, op dezelfde manier hopeloos
Teruggeworpen aan de voeten van

Het proces is altijd hetzelfde gebleven: het hart
Dat bloedt, mijn handen te klein om de vloed
Te keren

Een oceaan, zegt hij, en dat het sneeuwt daar
Terwijl de storm hier aanzwelt en mijn ramen
Klapperen