Een vriendinnetje zei eens dat ik de mooist
Samengestelde collage in haar leven was, er
Was niets onoprechts in haar, zo stelde ze een
Andere keer dat ik de meest kleurrijke persoon
Was uit haar leven en het was lang genoeg na
Onze maaltijden met gesmolten
Kaas en room en giechelend omlaag vallen bij
Een gymoefening daarna
En nog voor onze zoektocht naar mijn Indiaan
Die ik bij nacht en ontij
Ten huwelijk vroeg, ik bedoel maar, als iemand
Mij kent, is zij het
Waarom dan zou ik aarzelen mezelf in stukken
Te scheuren, te rangschikken
En vast te plakken, weliswaar met ongeschikte
Lijm, op dit nieuwe vel papier?
het komt mij voor dat mijn nieuwe website, deze site,
1 grote collage is
hans altena
23 februari 2013 — 13:31
En juist die eigenschap maakt het zo uitdagend er nu en dan binnen te vallen, een fragment te worden tussen al die vaak poëtisch aaneengeregen indrukken en daardoor te worden opgetild tot een geheel niet te overzien maar een vergezicht niettemin… De beste liederen van Dylan doen dat ook, terecht dat je hem een deel van je universum hebt gemaakt dat tegelijk heel eigen en anders is dan dat van hem…
alja
23 februari 2013 — 15:16
wat een prachtige reaktie, dank je wel