Zij is er, in rose uitgekauwde propjes papier
Gevormd tot hartje, mierzoet en toch vanaf
Klein druk doende vergeving te krijgen voor
Iets dat alleen in haar hoofd
Huisde, bijna met zorg aangebracht als de
Uitgespuugde verrassing
Die na jaren alleen in vorm nog aanwezig is
En waarvan ze zich herinnert hoe
Ze kneedde, plakte, knipte, verscheurde, de
Tong uit haar mond
De ogen tot spleetjes en dan geloven dat haar
Verhaal klopte
Om pas nu te zien met hoeveel ijver zij een
Leugen in stand hield
Elbert Gonggrijp
21 januari 2013 — 19:35
Hoe moet ik dit plaatsen, Alja? De wereld van het kleine kind dat zijn of haar fantasie verloren weet of de oude vrouw nog in de waan van haar kindertijd die plots besef heeft van de leugen van die werkelijkheid? Maar daar buiten weer een erg mooi beeld…. Je weet de dingen, de emoties en het verloop van de tijd altijd weer raak te formuleren. Benieuwd naar volgend werk van je.
Elbert
alja
21 januari 2013 — 20:02
mijn wereld, Elbert, waarin zowel het kind als de oude vrouw leeft