de verspreiding door de deuren

Op een dag ben ik zo oud dat ik waarschijnlijk ga
Praten met het stel in skiuitrusting dat zo rustig
Tegenover de open deur van de supermarkt staat
En bied ze koffie terwijl

De kleinkinderen op foto’s terug staren, hoewel de
Kans bestaat dat ik mijn hol echt niet meer uitkom
En mijn personages in de virtuele wereld met
Elkaar laat vrijen zodat er vrolijk

Over het scherm gebuiteld wordt, in plaats van
Dat gestaar, bedoel ik, jak, zouden de wakkere
Kinderen zeggen maar alles slaapt nog, buiten
Waait de wind en een grijze deken

Dekt de stad, op een dag fiets ik tegen de oliebollen-
Kraam en vergeet mijn hand bij het afslaan, er is
Water naast de deur, ik kan niet zwemmen, soms
Ben ik zo oud nu al dat

Ik even stil moet staan op de trappers alvorens weer
Verder te kunnen, eigenlijk net zoals hier, even op
Adem komen binnen de beschutting van deze regels
En dan verder gaan