Ik geloof dat bij uitstek deze dagen geschikt zijn
Voorgoed dronken te worden en te blijven, wat
Meer dan
Als moeder de voorwaarden te scheppen voor
Een genoeglijk samenzijn waarbij alle vrije tijd
En voorkeuren
Samenvallen in een zachte bedding van gestold
Marsepein op de zelfgebakken tulband en dan
Zelf de
Verdwaalde krent te zijn in een voor het grootste
Gedeelte met rozijnen, Franse vruchtjes en appel
Gevuld brood waarbij
Opnieuw de term ‘Franse vruchtjes’ dubieus en
Raadselachtig is, de geluiden van een belendende
Kamer spookachtig en
Verontrustend en desalniettemin kerstgeluiden:
Een zware donkere en dus dronken stem die
Bars en onterecht
Kleine kinderen bijeendrijft in een snoephuis van
Belachelijke afmeting en dan nog iets van trompet-
geschal omdat wij zo
Verheugd zijn bij het minste of geringste teken van
Hoop, al dan niet zichtbaar kroelend in een bed
Bedekt met liefde
(another festive season self inventory…)
yvon
26 december 2011 — 17:06
voorgoed dronken leek zo mooi vrijdag
het vooruitzicht van een laatste kerst met
een moeder die speciaal voor onze komst zich even uit bed hijst
in paars mooi gewaad om de kinderen een goed beeld van
oma te geven.
Zaterdag avond met heel wat glaasjes advokaat
nooit in huis, maar een vast gebruik van mams op zondag
met slagroom. Nee niet de zilveren lepeltjes die kleuren
zwart, dus gewoon dat simpele lepeltje uit de la
wat zacht in geel verdwijnt.
de glaasjes wijn erna
ik was nooit dronken op die ene keer na
die bijna niemand zag, ontstaan door geluk
toch heel anders dan vanuit verdriet
leeg gevoel in een warm nest.
Hoop dooft langzaam meer en meer
in deze liefde, maakt plaats voor
een aanschouwen van iets wat eigenlijk
te lang duurt en toch vastgehouden wil
worden. Leren loslaten is ook hier
moeilijk.
je verhaal raakte een andere gevoelige snaar.
kus,
Yvon
alja
27 december 2011 — 18:25
ik heb je naar aanleiding van je reaktie en je Facebookbericht even prive gemaild