het trillen van het ochtendlicht
Zou mijn moeder zijn naam vragen, hem manen Voorzichtig te zijn, een plak koek naast zijn Kopje en tussendoor de…
niets laat los
In haar koude wereld had ik haar willen spreken Ik zou naast haar zitten en gewoon Haar handen kunnen pakken,…
het oude patroon
Men kent inmiddels de in zwart leer gehulde Gestalte die het fietspad met ongehoorde snelheid Neemt daarbij bijna de brievenbus…
een organisch verband
Al de voorovergebogen uren, het werk Gladgemaakt door haar handen, de last In haar schoot zwaarder Al de precieze bewegingen,…
passagiers
Het is de eerste regel die mij verlangen laat: Mijn pappa en zijn warme stem Zijn zware geluid maar zijn…
voelbaar
De paar minuten dat ik voor haar sta, zij Van mij afgewend, niet meer Ziende, horende, voelende, zijn voldoende Mijn…
contact
Zoals ik soms de route neem naar haar En haar nooit meer thuis tref, maak Ik af en toe de…
het zwart
Buigend buk ik voor haar, voorbij de gele Velden, de groene rivieren met de glijdende Zwarte marmertekening, de trage molen…
de schappen waarlangs
Het fietspad knerpt als ik eraan kom, ze Zal de voordeur alvast opendoen, ze heeft Taart in punten gesneden, voor…