Jarenlang stonden ze op de kast, bibberend op het randje van opengaan
en sluiten, met gouden hak en de slechte maar

spannende combinatie van rood en oranje, totdat er opeens een andere
voet in gedachten kwam die verder liep, iets

jongs en veerkrachtigs, dat zonder teveel aan vel en vocht niet over de
bandjes heen hing, dat met lichte tred en weinig

gewicht de volgende bocht nam en nog even zwaaide misschien, er was
nog een foto of twee waarop ze het heel aardig deden

onder een nauwe spijkerbroek, op een podium van losse planken, in de
kromming van een trap of bij een rood jasje dat al eerder

uit elkaar gelegd en met een extra zoom toch in de plastic zak verdween
waarin zo zorgvuldig verleden met een nieuwe bestemming

gecombineerd werd, een zak die altijd wat klem zat in de container en
dan met licht duwen en wat gene viel, voorgoed.