een passage

Mij willen vastleggen op een onverwacht moment is net
zo ongewenst intiem als het mij aanraken na

maanden, de handen over mijn armen of in het haar, en
van eenzelfde brutaliteit als het mij toestaan

mijzelf daar te uiten, de camera loopt, mijn gezicht draait,
ik schuif zelfs mijn lijf buiten beeld en hoor

mezelf zeggen dat hij te laat is, zoals altijd te laat. Niets
kan ik duidelijker maken dan dat. Hij

kent mij niet. Hij kent ons niet. Mij stopzetten op dat ene
moment is hetzelfde als mij ontkennen en

vergeten in al die ogenblikken daarvoor, hij kadert de tijd
en mij alsof het geen kostbaar geschenk is, daar

zweeft mijn hand vertraagd richting zijn hoofd en de klap
is slechts een kriebel in zijn krullen.