hogerhand

Er is alleen die stem die geruststelt, die uitgesteld eerst
ligt te wachten in zijn hard kartonnen doos waarop

met hanenpoten geschreven is alsof hij dat zelf gisteren
nog deed, met plakband zijn notities aan

elkaar bevestigd, met doorhalingen en vegen en sporen
van nicotine en veel gebeuk op de kleine zwarte

typemachine voor het raam, met meisjes op de armleuning
en vrienden onderuitgezakt op ribfluwelen banken,

met dichters tegen de deurpost geleund en collega’s
verveeld jaloers op de salontafels, de hotelkamers

vol van dwarrelende vellen waarop en zijn ogen die van
mijn broers of zonen, zo vreselijk bekend en

mij kennend dat nu alleen die stem mij rustig maakt en
de tekst mij troost zoals dit, zoals dit.