Zolang ze maar bleef bewegen, de benen koud
in de natte spijkerbroek, haar
handen glijdend van het stuur, de voeten tikkend
tegen de volle fietstassen, dezelfde
weg terug nemend als heen, zolang ze maar niet
langer bleef stilstaan, het oversteken,
het hek, de winkel, hetzelfde stroeve mechanisme
in werking hield als kort daarvoor,
zolang slingerde de weg als een noodzakelijk
kwaad, een geel streepje op
de schatkaart, een hinderlijk melodietje in het
hoofd, een thuiskomen dat steeds
uitgesteld werd, herhaald moest worden maar
allereerst gevonden.
Ronald Hofmeester
24 november 2015 — 13:00
Beste Alja,
Ik las je gedicht “spiegelend” door een verwijzing van Turing op Facebook. Ondertussen al vier keer. Ik ben nog niet zo heel lang met gedichten bezig. Een beetje schrijven, nauwelijks lezen. Een gedicht “werkt” voor mij als die gevoelsmatig binnenkomt. Voor mij hangt dat nauw samen met ritme en klank (mijn ritme en klank).. Ik raak zeer gefascineerd van gedichten die bij mij “wringen” en die ik daardoor niet “versta”. Spiegelend is daar een voorbeeld van, onder andere door de manier waarop je de zinnen “afbreekt”. Kun jij mij helpen jouw ritme te herkennen en voelen zodat je gedicht ook echt binnenkomt?
Hartelijke groet,
Ronald Hofmeester
alja
24 november 2015 — 16:48
Ik denk het niet, Ronald, en ik geloof ook niet dat een vijfde keer lezen helpt, hoe graag ik je de binnenkomst ook gun. Het gedicht zelf mag niet wringen, haar inhoud wel, maar het ongemak wat jij schetst is gewoon geen persoonlijke voorkeur voor mijn werk 🙂 Dank voor het lezen!
Huibert van der Meer
9 december 2015 — 10:24
‘Een thuiskomen dat steeds uitgesteld werd’… Fraai! Het begint warempel bijna te regenen als ik het lees, dit buitengewoon knappe gedicht.
alja
9 december 2015 — 15:14
dank je wel, welkom hier!