de gebreken

Net voor het donker sluipt gaan we langs
de wegen, bomen topzwaar van

tinkelende lichtjes voor en achter de ramen.
Mijn mamma noemt het

verspilling en wangedrag, mijn pappa creëert
zijn herten en hazen in

gedachten. Wij hebben het liedboek open
op het harmonium, bolkaarsen

druipend op het geborduurde kleed. Wij
duwen de kamerdeur open met

onze billen, in onze armen schalen vol eten.
Wij mogen een slokje wijn,

niets zal ooit meer hetzelfde zijn. De kamer
dampt, mijn mamma’s armen zijn

bloot en mollig, mijn vaders overhemd los,
toch is het gebed langer dan anders.