Vliegtuigstrepen zakken langzaam door
de takken van de bomen, landen
op de paar bladeren die nog resten, vervagen
dan terwijl de zwarte stippen
traag loslaten en gelijk met de vogels op
het natte erf vallen, rondom.
Hij doet hetzelfde, ik kijk totdat de strepen
zich kruisen, voel het gewicht,
de vleugelslagen, de zwarte aarde, de dans.
Zwaarder de vlucht: ontkomen aan
zichzelf, ritselend aan de rafelige randen,
dan op gelijke hoogte met.
Voor even. Het luchtruim vol van vogels,
wit nu en stijgend.
hans altena
10 december 2014 — 07:54
schitterend, in een woord…
alja
10 december 2014 — 07:58
ha, daar ben je weer 🙂