Bijna is zij gespiegeld aan mij: hoe zij het
kleed uitklopt buiten en de vogels
de kruimels vinden en ik het laken uitschud
en het beddengoed als een grote
meeuw opstijgt en neerdaalt, hoe zij met
snelle polsbeweging het kruid snijdt
van de koude grond en groene vlokken strooit
in haar zilveren pannen soep,
ik de tuin klein snijd, afgaande op haar geur
de borden versier, zij dan
leunend tegen de kachel, haar rug kaarsrecht
en de billen wrijvend maar zo
koud blijvend en ik hangend tegen de ramen
en warm van de herinnering.
Hans altena
5 oktober 2014 — 07:25
Mooi, uit een wereld die ik helaas niet ken, met emoties die me vreemd zijn en toch overkomen door jouw taal
alja
5 oktober 2014 — 08:39
Aan de hand meegevoerd dus 🙂