de pogingen van het publiek

Omdat ik zelf zo diep en bewegingsloos slaap
Herinner ik me opeens een verhaal van X. die
Nadat zijn kind gegrepen was door

Een langs snellende trein op het spoor dat hij
Als vader zojuist gekruist had, een zeldzaam
Lange nacht maakte

Hij had zich schuldig gevoeld nadien maar echt
Geen dromen gehad over rond slingerende delen
Die in de akkers rondom

Terecht kwamen, de jaren daarna waren een
Nachtmerrie maar die ene nacht was rustig en
Bijna heilig, hij vertelde het me terwijl ik

Op zijn schoot zat, ik meende te moeten troosten
Zoals ik nu bij het wakker worden nog even
Blijf liggen tot ik

Aangrenzend de geluiden hoor van het wakkere
Kind, het lome nog van zijn pas, de trage klik
Van deur en raam

En dan weer weet dat hij ziek is, dat iets in zijn
Lijf niet functioneert, dat in zijn perfectie een
Weeffout zit die zijn moeder nooit zag