In een boek struikel ik over zachte sneeuw
Die tikt tegen de ruiten, ik zie
Een kledder wit langzaam druipen, een
Spookje geplet tegen glas
Een hoopje nat en vies, een kind dat ‘oh’ zegt
En teleurgesteld is dat
Geen sneeuwman blijft staan vanuit deze
Weke substantie, geen bal
Gegooid kan op haar slecht wegduikende
Pappa, haar nieuwe schoenen
Niet aan mogen en morgen hoe dan ook alles
Weg is, kortom, ik hoor
Geen getik en twijfel dus aan alle geluiden
Die nog uit het boek zullen komen
(bladzijde 12 uit Het Puttertje van Donna Tartt)
Ab Ovo
11 april 2014 — 06:40
Ik ben al oud, zei hij, en keek in het vuur.
Hij antwoordde niet op de vraag.
Zo zaten ze zwijgend naar het vuur te kijken,
totdat de bediende hen kwam uitnodigen
voor het diner.
(blz 12 uit de verborgen geschiedenis van Donna Taart)
alja
11 april 2014 — 08:24
🙂
dank voor het mij lezen