Onvindbaar te zijn en dan alleen voor hem is
Als de droom die je als kind verzint
Je ouders rond je sterfbed, te laat voor de spijt
En de diepe droefheid de liefde
O, als we het allemaal over mochten doen
Zoek te gaan in deze wereld, zoek
Te zijn in de lijven die daar staan, spoorloos
Te raken in onze
Goede bedoelingen, grootse gebaren, hand
Oplegging, vinger tegen de lippen
En maar niet de kou te voelen van die ultieme
Eenzaamheid, hij daar aan het voeteneind
hans altena
31 oktober 2013 — 07:35
stil word ik hier van… zoals ook de notie van dat nieuwe huis waar je heen gaat en dat blijkbaar voor jou oud is van alles oproept… wat zal het een stille storm zijn in je hoofd…
alja
31 oktober 2013 — 07:39
dat klopt, Hans, dank voor de stilte, hoe was Dylan?
hans altena
31 oktober 2013 — 12:44
zoals mijn tot levenslange depressie veroordeelde gelukkig nog levende broer stralend zei: het meest muzikale concert ooit, een intense beleving… hoop dat je er nog heen kunt, of is dat even teveel?
alja
31 oktober 2013 — 14:51
ik was er de 1e keer, heb hem in totaal drie keer gezien, beleef hem toch het liefst alleen, ’teveel’ is een goede reden